Josef Hoflehner jest jedynym z tych twórców, na którego fotografie mogłabym gapić się godzinami. Podziwiać majestatyczne sylwetki budynków wyłaniających się z tkanki miejskiej (tu króluje bez wątpienia Dubaj). Z niepokojem zastanawiać się co przyniosą, schwytane w bezruchu, złowieszcze chmury. Zachwycić się nad majstersztykiem stworzonej natury przyglądając się fotografiom ukazującym nagie konary drzew. Śledzić bajeczną grę światłocienia na tafli wody. Wszystko to w kontraście czerni i bieli.
Efekt zdumiewający, bez wątpienia powiesiłabym sobie jedno z tych zdjęć na ścianie. A w zasadzie to całą kolekcję. I nie mogąc oderwać wzroku od tego na co patrzę, zaczęłabym narzekać na rozrastającą się listę spraw do załatwienia.
Efekt zdumiewający, bez wątpienia powiesiłabym sobie jedno z tych zdjęć na ścianie. A w zasadzie to całą kolekcję. I nie mogąc oderwać wzroku od tego na co patrzę, zaczęłabym narzekać na rozrastającą się listę spraw do załatwienia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz