środa, 25 kwietnia 2012

znowu po japońsku

Nie, nie cierpię na obsesję maniakalną. Choć można odnieść takie wrażenie. Po prostu wystawa się zmieniła...  no właściwie jej część, ale zawsze. 
Tym razem do Mannghi przyciągnęły mnie fotografie Kōyō Okada, Święta góra Fuji, które są częścią większej wystawy, o której ostatnio wspominałam (fuji). Jak tylko zobaczyłam jedną fotografię w mentalnym dołku zaczęła wypalać mnie potrzeba, by zobaczyć więcej. Tym oto sposobem doczekałam do wtorku (względy ekonomiczne zawsze zmuszają mnie do wybierania tego dnia, mit biednego studenta jak można się domyślić, rozrasta się z prędkością świetlną- wtedy można zobaczyć ekspozycję za free) i poczłapałam w ulewnym deszczu pod drzwi muzeum. Dodatkowo dowiedziałam się, że zdjęcia bez lampy robić można. Yupi! No dobra... ale mój pokraczny aparat i tak nie potrafił poradzić sobie z tym całym artyzmem, półmrokiem i moim rozedrganiem rodzącym się podczas każdego spotkania z japońską kulturą. I zdjęcia są jakie są...

ah ten półmrok <3

góra Fuji i moja głowa

jedno z moich ulubionych, dopiero po kilku sekundach zobaczyłam Fuji :)
możliwe, że nie jestem zbyt bystra... :(
...
i coś lepszej jakości z internetu:

 po kliknięciu przejście do źródła.
...
To tylko kilka zdjęć, by rozbudzić chęć zobaczenia reszty. Jeśli ktoś może niech koniecznie tam zajrzy, wystawa otwarta jest do 13 maja. 

PS. Dowiedziałam się czyje podobały mi się ostatnio- z powodu pośpiechu nazwisko autora mi umknęło. Otóż wspomnianym artystą jest Udo Kaller. Jego interpretację wizerunków góry Fuji niezwykle przypadły mi do gustu. Można je znaleźć tutaj. Jednak żadne reprodukcje nie ukażą piękna obrazu. Przerabiałam to już wiele razy. Często to co widzimy w albumach czy internecie wydaje nam się mało ciekawe, jednak kiedy staniesz przed tą samą rzeczą w galerii nagle nie potrafisz oderwać oczu. Niebezpieczeństwo ludzi XXI wieku polega na tym, iż wydaje im się, że wszystko można znaleźć w sieci. I tak właśnie doświadczenie bezpośrednie zastępowane jest multimedialną papką.







niedziela, 22 kwietnia 2012

prastaro

I... Biskupin!
Choć przyznam szczerze jakoś mnie zaskoczyła małość tego dawnego, przeszlachetnego grodu, którego wizerunek widnieje w każdej książce do historii. Na szklanym ekranie ochoczo pokazują archeologiczne event'y. Zawsze gwarno, jakoś tak przestrzennie... I nagle okazuje się, że stoją chałupy (czy jakim określeniem powinno nazwać owe budynki mieszkalne)... ale tylko dwie. Moje wspomnienia, lekko już zatarte, kiedy to oglądałam Tajemnice Sagali, z ekscytacją ściskając w rękach poduchę, roztrzaskały się w zderzeniu z rzeczywistością.
Aczkolwiek... bez wątpienia warto odwiedzić to miejsce. My trafiliśmy na lekko niesprzyjające warunki. Po kilku dniach słońca pogodzie nagle się odwidziało i nad Biskupin nadciągnęły ciemne chmury, zwiastujące rychły deszcz. Jednak nie taki diabeł straszny. Widocznie jakieś dobre duchy miejsca odgoniły złą aurę i parasole nie były nadto konieczne.
A po obejrzeniu zdjęć, doszłam do wniosku, że Biskupin rządzi jeśli chodzi o tablice, oznaczenia, szyldy... zwał jak zwał.


I super szyldo-colection :)

Shrek...?
Dla panien szukających księcia :)
 ...
 Biskupin. Detal.




piątek, 20 kwietnia 2012

seung mo park


Hej!
Na szybciuchno chciałam pokazać Wam szaloną sztukę współczesną, która ostatnio równie mnie zaskoczyła, co zafascynowała. Seung Mo Park jest koreańskim artystą wykonującym rzeźby i instalację ze stali nierdzewnej. Do swoich prac wykorzystuje głównie siatki złożone z metalowych prętów które po odpowiednim przycięciu, nawarstwione na siebie i często podświetlone tworzą niesamowity obraz. Zresztą zobaczcie sami:

Zdjęcia: *źródło*



Zachęcam do zajrzenia na tę stronę: http://www.blankspaceart.com/psm_instal.htm
A teraz wracam do pisania licencjatu. Idzie straszliwie opornie. Ale cóż począć trzeba pisać. Bajo bongo! :)

...
To na koniec, również w koreańskim klimacie song co strasznie po głowie chodzi ostatnimi czasy. Bo piękny dzień dziś mamy, prawda? 




wtorek, 17 kwietnia 2012

dziwy i inne takie

Kiedy wydaje ci się, że z niczym się nie wyrabiasz. Praca licencjacka leży i kwiczy. Referaty do zrobienia piętrzą się w zastraszającym tempie. Lista książek do przeczytania nie skraca się. Wtedy też najlepiej spakować plecak i ruszyć... przed siebie. Tym razem na tapecie była Wielkopolska i Kujawy.
A na trasie: Płock, Włocławek, Toruń, Chełmża, Chełmno, Bydgoszcz, Koronowo, Kruszwica, Strzelno, Mogilno, Trzemeszno, Gniezno, Rogalin, Kórnik, Leszno, Rydzyna, Gostyń, Ląd... Uf. Dużo tego, ale jakoś podołaliśmy.
Dzisiaj pierwsza część relacji. Trochę dziwów i różnych trudnych do klasyfikacji zjawisk. Po kilku szalonych dniach i niedospanych nocach mój umysł nie pracuje najlepiej, więc może nie będę się rozpisywać. Pozwolę sobie stwierdzić, że było super. I przedstawię kilka zdjęć.

gupi gupi, czyli jak wygląda przeciętny student :P Płock, zbiory muzeum

pierwsze zwiedzanie Biedronki w życiu :D Toruń

M. Maciejowski "Yolanda jest szczęśliwa", Bydgoszcz

mysz z po-popielową niestrawnością, strach się bać i romański outfit :) Kruszwica

aj poniosła wyobraźnia, Strzelno

nie wiem dlaczego, ale ta czaszka kojarzy mi się z  Lordem Vader'em...? Gniezno

stylowe muzealne kapciochy i lemurowe wygrzewanie, Kórnik

biedroooonki! ekspansja.  

 konik morski :)

 a nim przygoda się rozpoczęła trzeba było jeszcze zrobić referat...






czwartek, 5 kwietnia 2012

KIM JESTEŚ?


Załatwiaj wszystko, o ile to możliwe, na bieżąco. Nie odkładaj przeprowadzenia koniecznych rozmów, sprecyzowania swego stanowiska, powzięcia ważnej decyzji. Bo wcześniej czy później zagrożą ci w sytuacji, która będzie dla ciebie jeszcze mniej korzystna niż obecnie.
Staraj się dookreślać. Strzeż się półtonów, półświateł, półcieni, unikaj dwuznacznych sytuacji, niedopowiedzeń. Bo inaczej nagromadzi się tyle niejasności i nieporządku, że sam przestaniesz wiedzieć, kim jesteś i kim są ludzie, którzy cię otaczają. A wtedy życie stanie się nieznośne.


x  M. Maliński,  Aby nie ustać w drodze



by Cloudkicker