beato

O Panie, przebacz mej myśli, że nie dość jeszcze miłuje,

przebacz miłości Mej, Panie, że tak strasznie przykuta do myśli

że chłodnym myślom, jak nurt, Ciebie odejmuje

i nie ogarnia płonącym ogniskiem.

Ale przyjmij, Panie, ten podziw, który się w sercu zrywa, 

jak zrywa się potok w swym źródle – 

- znak, że stamtąd przypłynie żar -

i nie odtrącaj, Panie, nawet tego chłodnego podziwu, 

który nasycisz kiedyś kamieniem płonącym u warg – 

I nie odtrącaj, Panie, mojego podziwu,

który jest niczym dla Ciebie, 

bo Cały jesteś w Sobie, 

ale dla mnie teraz jest wszystkim,

strumieniem, co brzegi rozrywa 

nim oceanom niezmiernym tęsknotę swoją wypowie.

1944, Karol Wojtyła, błogosławiony...